Mijn verhaal
Ik ben Melisse Su Wei Spijkers, geboren in China, ergens in/rondom Chengdu. Toen ik ongeveer vier maanden oud was ben ik geadopteerd door mijn adoptieouders. 23 september 1996 is mijn aankomstdag: de dag dat ik van China naar Nederland ben gekomen. Van hetgeen zich voor deze datum heeft afgespeeld weet ik eigenlijk niet zoveel en dat is iets waar ik mij momenteel onder andere mee bezig houdt. Ik ben in een klein dorpje in Twente beland. Het contrast tussen de mega-stad Chengdu en een Twents boerendorp is immens, met name op cultureel en spiritueel vlak. Het was voor mij daarom het meest functioneel om vanaf mijn aankomst in Nederland de overlevingsstrategie van aanpassing in te zetten, zodat ik in dit land en bij deze mensen kon (over)leven.
Als ik naar foto’s van vroeger kijk zie ik een dromerig, soms een beetje angstig, serieus maar vooral ook een lief en enthousiast meisje. Mijn ontwikkeling van baby naar peuter, kleuter en tiener liep voorspoedig. Ik was altijd heel snel met alles, zowel op fysiek als mentaal vlak. Als kind had ik enerzijds een creatieve kant: ik vond het geweldig om kunstjes te doen tijdens ballet, dansjes op te voeren, te zingen voor de klas en heel erg veel te spelen met mijn vriendinnen. Ik was vaak degene die het voortouw nam met vele ideeën. Anderzijds had ik een intellectuele kant: in groep 3 had ik avi-niveau 9 na een half jaar al gehaald. Ook ging ik ’s avonds in bed (onnodig, en uit mezelf) tafels van 13 en 14 uit m’n hoofd leren, omdat ik nog sneller en beter wilde worden in rekenen. Er zat een strever in mij, die past bij de Chinese cultuur: héél hard werken en de beste willen zijn. Echter, toen er sprake was om een klas over te slaan, wilde ik dat absoluut niet. Ik wilde bij mijn vriendinnen in de klas blijven en ‘normaal’ zijn. Nu kan ik zien dat dit mijn overleving is geweest: als ik normaal ben en doe dan overleef ik hier tussen deze mensen en deze cultuur. Dit ‘normaal’ willen zijn en continue in de overlevingsstand staan heeft mijn hele leven ervoor gezorgd dat ik mijn sociale kant boven mijn intellectuele en emotionele kant heb verkozen. Deze innerlijke strijd heeft later voor veel verwarring en somberheid gezorgd.
Als ik iets meer inzoom op die verwarring dan kwam dat vooral tot uiting in mijn studiekeuzes en mijn echte interesses. Mijn studies aan de bedrijfskundige faculteit waren gebaseerd op het denken, logische verbanden leggen, dingen foutloos reproduceren en controleren. Mijn interesses en levenshouding was meer gebaseerd op alles ervaren wat er te ervaren valt: studeren en reizen in het buitenland, heel veel feesten bij studentenverenigingen en een (sociale) onderneming runnen, met allemaal als gemeenschappelijke deler: me omringen met mensen. Deze combinatie was in mijn hoofd vaak niet logisch. Ik wilde niks met mijn bedrijfskundige achtergrond en ik kon nog niet goed mijn talent of kracht benutten wat veel meer in het sociale, emotionele deel te vinden was. Er zijn tijden geweest dat ik mezelf daar zo op afwees dat ik dacht dat ik niet gemaakt was voor deze wereld.
Het gevoel dat er geen plek voor jou is op deze wereld is een heel naar gevoel. Geen bestaansrecht ervaren en zo erg jezelf afwijzen op alle fronten is mij niet onbekend. Het begon allemaal met een burn-out, maar later mondde dit uit tot een zware depressie. In mijn ervaring zijn dit allemaal alsnog symptomen van iets diepers.
Ik kon slecht bij mijn gevoel en mijn pijn. Jarenlang heb ik gedacht dat ik geen pijn had, dat ik een perfecte, fijne en veilige jeugd heb doorlopen. Maar sinds ik mij ben gaan openstellen voor het trauma dat adoptie met zich meebrengt, is er een wereld voor me opengegaan. De wereld van verdriet en rouwen. Het is niet prettig (en misschien wel ongewoon in deze maatschappij) om te rouwen over iets wat verloren is en misschien wel nooit meer gaat zijn zoals je het hoopt, maar ik acht het wel noodzakelijk. Door me meer te openen voor dit proces, ervaar ik een enorme verbinding met mezelf. Iets waar ik al zolang naar op zoek was. Nu weet ik: je bent al verbonden met jezelf, alleen onderdrukte en niet-gevoelde ervaringen uit het verleden die blokkeren deze verbinding. Nu ik me zo verbonden voel met deze ‘pijnlijke’ kant van mezelf kan ik mezelf steeds meer toestaan om heel verdrietig te zijn, maar ook om extatisch blij te zijn en alles wat tussen deze twee staten inzit. Ik ervaar een veel completere versie van mezelf en dat is waar heling overgaat. JeZelf helemaal zien en ZIJN.
Door mezelf steeds meer te zien & zijn, kan ik erkennen waar mijn trauma’s zitten, waar mijn pijnen vandaan komen en zie ik heel helder hoe ik me bescherm voor die pijn. En door deze bewustwording lukt het me in het heden steeds meer om in het NU te voelen hoe situaties me raken in plaats van me ervoor te beschermen. Dit is wat mij betreft de kern van leven in het NU: het leven ervaren en omarmen zoals het is.
Terugkomend op die innerlijke strijd: de emotionele, sociale kant versus de intellectuele kant. Waar ik vroeger geen idee had hoe ik deze twee samen kon brengen, zie ik helder hoe dit in mijn coachingspraktijk heel mooi past. Het snelle lezen en analytische denkvermogen zorgt ervoor dat ik gemakkelijk door pittige psychologische stof kom. Ik leg verbanden tussen verschillende stromingen binnen de psychologie, maar met name leg ik de verbinding tussen de wetenschap en spiritualiteit. Daarnaast is de hunkering naar continue in contact staan met verschillende mensen een enorme verrijking geweest voor mijn mensenkennis. Ik probeer de ander te doorgronden en te helpen bij het vinden van de puzzelstukjes van jouw puzzel. Mijn emotionele en sociale vaardigheden zorgen voor veel ruimte en veiligheid in dit proces. Alles is welkom en wordt met zachtheid omarmd en gedragen.
Als coach ben ik ook nog steeds continue bezig met mijn eigen proces. Ik heb nog lang niet alles doorvoeld en heb nog een groot puzzelstukje te vinden in mijn puzzel. Bewustzijn van dat ik niet alles weet, dat ik nog heel vaak getriggerd raak en dat ik ook heel vaak nog niet bewust ben van hoe ik reageer is naar mijn mening het belangrijkste. Het leven is een leerschool waarin je je eigen lessen te leren hebt. Ik geloof dat ik al heel wat lessen opgepakt heb, maar dat er altijd lessen zullen blijven komen. Voor mij voelt dit als echt leven.
Vanuit mijn Chinese natuur ben ik gewend om binnen een groter geheel te passen, en om met veel mensen te zijn. Ik voel me dan ook het allerfijnst in verbinding met anderen waarin ik het gevoel heb dat iedereen iets bijdraagt aan deze wereld. Als ik denk aan hoe wij met z’n allen deze wereld in leven kunnen houden dan ben ik van mening dat de grootste en meest duurzame verandering in jezelf ligt. Als jij van binnenuit verandering ervaart, dan ga je dit onmiddellijk ook in je buitenwereld merken. Ik geloof dat wanneer iedereen bewuster wordt van zichzelf en daardoor een vrijer, gelukkiger en expressievoller leven leidt, het niet meer dan logisch is om deze aarde leefbaar te houden. Sterker nog: dan wordt het een plek waar we ons nu geen voorstelling van kunnen maken. En hier draag ik graag een beetje aan bij in mijn coaching, maar met name als persoon in mijn leven als Melisse Su Wei! <3