Als ik naar foto’s van vroeger kijk zie ik een dromerig, soms een beetje angstig, serieus maar vooral ook een lief en enthousiast meisje. Mijn ontwikkeling van baby naar peuter, kleuter en tiener liep voorspoedig. Ik was altijd heel snel met alles, zowel op fysiek als mentaal vlak.  Als kind had ik enerzijds een creatieve kant: ik vond het geweldig om kunstjes te doen tijdens ballet, dansjes op te voeren, te zingen voor de klas en heel erg veel te spelen met mijn vriendinnen. Ik was vaak degene die het voortouw nam met vele ideeën. Anderzijds had ik een intellectuele kant: in groep 3 had ik avi-niveau 9 na een half jaar al gehaald. Ook ging ik ’s avonds in bed (onnodig, en uit mezelf) tafels van 13 en 14 uit m’n hoofd leren, omdat ik nog sneller en beter wilde worden in rekenen. Er zat een strever in mij, die past bij de Chinese cultuur: héél hard werken en de beste willen zijn. Echter, toen er sprake was om een klas over te slaan, wilde ik dat absoluut niet. Ik wilde bij mijn vriendinnen in de klas blijven en ‘normaal’ zijn. Nu kan ik zien dat dit mijn overleving is geweest: als ik normaal ben en doe dan overleef ik hier tussen deze mensen en deze cultuur. Dit ‘normaal’ willen zijn en continue in de overlevingsstand staan heeft mijn hele leven ervoor gezorgd dat ik mijn sociale kant boven mijn intellectuele en emotionele kant heb verkozen. Deze innerlijke strijd heeft later voor veel verwarring en somberheid gezorgd.