Adoptie, het speelt veel in mijn hoofd de afgelopen weken. Nu de documentaire serie ‘De Afhaalchinees’ van Kelly-Qian van Binsbergen tot leven is gekomen, merk ik in mezelf dat er meer ruimte is om dit thema ‘adoptie’ ook weer aan te kijken. Er is een soort drive, een soort kriebel die ook graag van alles iets wil vinden, die dit thema graag kant-en-klaar zou willen slaan. Waar het voor eens en voor altijd een afgesloten hoofdstuk is met een mooie strik eromheen: van zo is het en niet anders ofzo. Maar zo werkt het niet, het thema adoptie is complex, complexer dan ik ooit had kunnen bedenken.
Ik ben gegaan van: ‘het is geen onderdeel van m’n leven, het is op vier maanden leeftijd gebeurd en ik heb dat nooit bewust meegekregen’ naar hele kwetsbare en diepe inzichten met heel veel vragen. Het inzicht dat ik gebroken, gefragmenteerd ben: dat er een deel in mij zo erg angstig is geweest toen ik werd verlaten, dat het ver weg is gestopt naar het onderbewuste, maar wat op dagelijkse basis in allerlei kleine en grote uitingen te zien is. En daarnaast dat mijn lichaam geen veilige plek is, omdat daar die pijn zit opgeslagen van (af)gescheidenheid. Die kleine ik die heel kort te maken heeft gehad met moederliefde en toen die verbinding verloor, óf was er überhaupt wel moederliefde? Kon mijn moeder verbinding maken met mij, toen ze eigenlijk al wist dat ik er niet mocht zijn, kon ze wel hechten aan die baby in de buik of was dat te pijnlijk? Vragen die allemaal zijn gaan opspelen toen ik merkte dat ik het maar verdomd lastig vindt om liefde te voelen, om mijn hart te voelen, om mijn lichaam te voelen, om meer dan een wandelend hoofd te zijn.. Ben ik eigenlijk wel een mens die liefde kan geven, als ik dat vanaf het begin zo erg heb verlangd, maar wellicht niet tot weinig heb ontvangen? Hoe werkt dit door in de relaties die ik nu aanga? Ben ik niet een enorme liefdesslurper? Ben ik wel fair, en niet manipulatief? Kan ik onvoorwaardelijk liefde geven of heb ik altijd die bevestiging nodig dat iemand mij leuk vindt, blijft zien en mij niet verlaat? Heb ik weleens echt gevoeld? Ben ik meer dan al die gedachtes en herinneringen uit het verleden? Als mijn geschiedenis uit onwaarheden bestaat, wie ben ik dan echt?
Lastig, lastig, lastig, deze vragen raken me nog steeds. Maar waar deze vragen eerder vanuit zelfafwijzing kwamen, merk ik dat de houding die ik nu ernaar heb is veranderd, het is vanuit compassie en mededogen met mezelf. Het heeft mij enorm geholpen om dit te delen met anderen die hetzelfde hebben meegemaakt, maar ook om te snappen wat voor een impact zoiets vroegs in je leven heeft op een mens. Het helpt om je dan niet compleet gestoord te voelen, want het is dus een logisch gevolg. En, ik VOEL ook verandering. Hoe meer ik contact maak met deze pijn, hoe meer ik me écht mens ga voelen. Ik kan emoties voelen stromen door m’n lichaam, ik kan mijn hart soms voelen opwarmen, ik kan mijn lichaam meer vertrouwen tijdens het dansen dat het gewoon lekker beweegt en ik kan steeds beter energie door mij heen voelen stromen als ik iets heel fijn vind. Mijn hoofd is dus minder prominent, alhoewel ik houd van nadenken en in mijn hoofd leven. Het is ook een soort safe space want ik ben er goed in.
Dus waar mijn hoofd het de afgelopen tijd druk mee had was het ‘dat geadopteerden gewoon dankbaar moeten zijn’. Voor wat precies is dan mijn eerste vraag. Voor het feit dat we (on)vrijwillig zijn afgescheiden, uit onze cultuur zijn gerukt en het lichaam zoveel verschillende emoties heeft moeten opslaan in het lichaam in een tijd waarin dat niet kon, dat het maar op standje overleven is gegaan? En het tweede wat ik gewoonweg gek vind is dat we voor elkaar gaan invullen waar je dankbaar moet zijn. Dankbaar is een emotie die een hoge frequentie heeft in de emotiegroep liefde, en hoe ironisch gezien is dat iets wat we nou juist hebben gemist van de meest fundamentele mensen.. Dus om nou liefde te gaan voelen voor iets wat er juist voor heeft gezorgd dat het moeilijk is om liefde te voelen… Het maakt me boos, zoals je al gemerkt heb waarschijnlijk. Ik vind het bizar dat zo’n kwetsbaar onderwerp waarin zoveel nuances te maken zijn, er zomaar gestrooid wordt met dat je dankbaar moet zijn. Tuurlijk he, rationeel gezien zijn er genoeg dingen waar je dankbaar voor kan zijn maar mogen we eerst rouwen om het vaak weggestopte verlies? En dan komt er vanzelf ruimte voor dankbaarheid, voor dingen die we zelf uitkiezen.. Maar dat is niet iets wat je kan afdwingen bij een groep waarin gemiste liefde zo erg centraal staat.
Gelukkig is er dus steeds meer nuance rondom dit thema, waarin alle geluiden er mogen zijn. Ik ben dankbaar voor mijn proces en dat ik op dit punt genuanceerder kan kijken naar het thema adoptie, en dat ik open durf te kijken naar hoe dingen mij raken maar ook mezelf weer kan oppakken en kan leven. Ik ben dankbaar dat ik dit een klein beetje heb mogen delen in ‘De Afhaalchinees deel 3 en 4′. Ik voel dankbaarheid voor deze hele reis, want zo’n impactvolle levensgebeurtenis heeft me ertoe gezet om héel veel onderzoek te doen naar mezelf en mijn steeds meer levende en waarneembare binnenwereld waardoor ik mijn eigen pad durf te volgen. Én ik voel me ook heel erg verdrietig om mijn ouders niet te kunnen knuffelen, aanraken en voelen, en om mezelf niet te zien in een ander. Op dat deze twee dingen naast elkaar bestaan <3
Melisse Su Wei